Anton Pavloviç'in öykülerini okurken çıplak ağaçların, iç içe geçmiş
evlerin, renksiz insanların tüm belirginliğiyle resmedildiği, havası
dupduru, hüzün dolu bir sonbahar gününde hissedersiniz kendinizi.
Her şey tuhaf bir yalnızlık, durgunluk, sefalet içinde gözükür. Boz
bulanık enginlikler ıpıssızdır, solgun gökyüzü uzaklarda ufka doğru
alçalırken buz tutmuş çamurlarla kaplı yeryüzüne sıkıntı verici bir
soğukluk saçar. Yazarın betimleme gücü, aşınmış yolları, çarpı ...